Przyszedles do mnie z pytaniem: "czy Bog istnieje?" Powiedziałam, że sam kiedys znajdziesz odpowiedz. Nie dostrzegłam wtedy, że to
Bog Tobą
Mnie
o Siebie zapytal.
Istnienie Boga wowczas mnie "nie obchodziło". Cos wcześniej we mnie tesknilo za powrotem Bogini. I to Ona pierwsza powrocila przejawiając się we mnie, mną. Wraz z jej roznymi wersjami.
Do Niej sie dostrajalam i scalałam z Nia.
A w naszym Spotkaniu nagle w Tobie zaczełam dostrzegać Boga. Wraz z roznymi Jego wersjami. Na początku nazywalam Jego Sziwą, a Ciebie Riszi (poetą, tancerzem Sziwy). Ty byłeś dla mnie Jego Posłańcem, "Prezentem" od Niego dla mnie.
W naszym Spotkaniu, (nawet w chwilach naszego fizycznego oddalenia), coraz wyraźniej widziałam Ciebie i Jego jako przejaw Boga w ludzkiej formie... Riszi + Sziwa = Risziwa...
I pokochalam Ciebie, i pokochalam Boga w Tobie, Boga, ktorym też Jestes. Ktory jest takźe Mną i Ja Nim Jestem. Tak, dostrajalam się do Niego-Ciebie i scalałam z Nim-Tobą w Sobie. I pokochalam Ciebie-Siebie naszym scaleniem w Jedno:
Kobiety i Mezczyzny,
Bogini i Boga.
Tego, co meskie z zenskim.
Tego, co dualne z tym co bez oddzielenia:
Ciemności i światła jako Jedno,
świadomości i umysłu jako Jedno,
Absolutu i Snu jaźniącego Się jawą... jako Jedno.
Ty i Ja Jednym Jestesmy, ktore
tylko iluzjami o SOBIE,
tylko w zapomnieniu o SOBIE pozostaje spolaryzowane
i falszywie traktowane jako swoje przeciwieństwa. A to, co spolaryzowane przyciąga się do siebie, by mogło dostrzec swoja jedność... Jak dwie strony medalu, ktore nie są oddzielne od siebie jako medal. Tylko gdy patrzymy z jednej strony na medal, widzimy raz jedną raz drugą stronę medalu. Wtedy mogą być widziane jako "oddzielne". Ale takie widzenie obu stron jest iluzją, zabawą, grą w oddzielenie tego, co w swojej Istocie jest nieoddzielone. Bo nigdy te dwie strony nie są naprawdę oddzielone ani od siebie wzajemnie ani od całości SIEBIE. Tak widziane (z szerszej a może i głębszej perspektywy) dwie strony medalu zawsze pozostają w Unii nierozrywalnej iluzjami oddzielenia.
Bog Tobą
Mnie
o Siebie zapytal.
Istnienie Boga wowczas mnie "nie obchodziło". Cos wcześniej we mnie tesknilo za powrotem Bogini. I to Ona pierwsza powrocila przejawiając się we mnie, mną. Wraz z jej roznymi wersjami.
Do Niej sie dostrajalam i scalałam z Nia.
A w naszym Spotkaniu nagle w Tobie zaczełam dostrzegać Boga. Wraz z roznymi Jego wersjami. Na początku nazywalam Jego Sziwą, a Ciebie Riszi (poetą, tancerzem Sziwy). Ty byłeś dla mnie Jego Posłańcem, "Prezentem" od Niego dla mnie.
W naszym Spotkaniu, (nawet w chwilach naszego fizycznego oddalenia), coraz wyraźniej widziałam Ciebie i Jego jako przejaw Boga w ludzkiej formie... Riszi + Sziwa = Risziwa...
I pokochalam Ciebie, i pokochalam Boga w Tobie, Boga, ktorym też Jestes. Ktory jest takźe Mną i Ja Nim Jestem. Tak, dostrajalam się do Niego-Ciebie i scalałam z Nim-Tobą w Sobie. I pokochalam Ciebie-Siebie naszym scaleniem w Jedno:
Kobiety i Mezczyzny,
Bogini i Boga.
Tego, co meskie z zenskim.
Tego, co dualne z tym co bez oddzielenia:
Ciemności i światła jako Jedno,
świadomości i umysłu jako Jedno,
Absolutu i Snu jaźniącego Się jawą... jako Jedno.
Ty i Ja Jednym Jestesmy, ktore
tylko iluzjami o SOBIE,
tylko w zapomnieniu o SOBIE pozostaje spolaryzowane
i falszywie traktowane jako swoje przeciwieństwa. A to, co spolaryzowane przyciąga się do siebie, by mogło dostrzec swoja jedność... Jak dwie strony medalu, ktore nie są oddzielne od siebie jako medal. Tylko gdy patrzymy z jednej strony na medal, widzimy raz jedną raz drugą stronę medalu. Wtedy mogą być widziane jako "oddzielne". Ale takie widzenie obu stron jest iluzją, zabawą, grą w oddzielenie tego, co w swojej Istocie jest nieoddzielone. Bo nigdy te dwie strony nie są naprawdę oddzielone ani od siebie wzajemnie ani od całości SIEBIE. Tak widziane (z szerszej a może i głębszej perspektywy) dwie strony medalu zawsze pozostają w Unii nierozrywalnej iluzjami oddzielenia.
