INSPIRACJA cyt.: "Jedno z najdziwniejszych przekonań w duchowości to przekonanie, że
należy WSZYSTKO "AKCEPTOWAĆ", "kochać",
"tolerować", pozostając nieporuszonym kwiatem lotosu z lśniącymi
błogością płatkami, niezależnie od tego, czy nieustannie leją się na niego
pomyje, czy też głaszcze go delikatnie letni wietrzyk i słodkie promyczki
słońca."
To oczywiste, że owo "przekonanie" pozostaje "najdziwniejszym przekonaniem", dopóki nie stanie się świadomie doświadczony taki "stan istnienia". Wtedy dopiero staje się oczywistą oczywistością, że To, co w nas Istotą, Esencją Jest, można symbolicznie opisać jako ową "nieporuszoność kwiatu lotosu", która jest przestrzenią, tłem dla tego, co zmienne, jak wciąż w swojej zmienności umierające i rodzące się na nowo płatki tego kwiatu lotosu. Bo ten symboliczny kwiat wyrasta z bagna i rozkwita swą nieskończonością ponad nim (pomyjami też).
To nawet zabawne widzieć, jak niektórzy widzą inne części SIEBIE jako "straszne demony", a nie dostrzegają tego, że widzą projekcje własnych "demonów" - tego, co w nich jest i z nich emanuje, choć pozostaje nieuświadomione, ukryte w ich "sferze cienia" przed "ja" walczącym wytrwale "do ostatniej kropli krwi" o swoje przetrwanie w oddzieleniu. Trwa w iluzorycznym oddzieleniu, choć to też w tym oddzieleniu, zaśnieniu się nie może być widziane. Nie można wówczas dostrzec własnego, (iluzorycznego) piękna w tych "demonach" - przejawach SIEBIE ze strachu przed ujrzeniem prawdy o SOBIE jako Jedni, całości Jaźni.
To oczywiste, że nikt nie jest w stanie pojąć, zrozumieć
tego, co doświadczają inni (jakie sny śnią inne cząstki naszej Jedni, całości,
tzw. Jaźni;)), dopóki nie stanie się to ich własnym, choćby wewnętrznym, ale
świadomym doświadczeniem integracji SIEBIE.
Te słowa, które przejawiają się przeze mnie, mogą być (choć
nie muszą) wyłącznie inspiracją lub
potwierdzeniem dla ciebie tego, co w głębi siebie wiesz, ale może jeszcze
ukrywasz przed sobą swoim utożsamieniem z oddzielnym "ja". Jednak...
może być też tak, że będziesz potrzebować to wszystko jeszcze raz odrzucić...
by kiedyś odkryć to sam/a w sobie.
Sztuka odnalezienia błogości - życia radością istnienia
polega na podążaniu za cichym "głosem serca", który posługuje się
znakami, symbolami, snami, wizjami i bardziej odwołuje się do naszego czucia,
odczuwania niż logicznego rozumowania, ponieważ te znaki, symbole często
wykraczają poza logikę społeczno-kulturowych zasad czyli poza to, co uznane
jest jako "normalne". Poprzez świadome doświadczanie czyli świadome
bycie z tym, co sprawia napięcia, strach, cierpienie mamy możliwość
konfrontowania się z naszymi wcześniejszymi wyborami, decyzjami, działaniami i
rozpoznawania swojej własnej, indywidualnej ścieżki do wewnętrznego spokoju i
odkrycia radości istnienia i świadomego bycia bez względu na okoliczności i
doświadczenia, jakie są nam dane - jako nasze "przeznaczenie".
Pięknych podróży, odkryć, doświadczeń i coraz bardziej
świadomego śnienia, istnienia, bycia, życia życzę nam wszystkim - integralnym
cząstkom Jedni, cudownym przejawom różnorodności życia, istnienia. I pięknych,
coraz bardziej świadomych "Abstrakcyjnych Lotów" w połączeniu z
"Wolą Ducha"...
